Sandboarden, Skydiven en Sanddunes @Namibië
7 juni 2014 - Kaapstad, Zuid-Afrika
Namibië
Op 24 mei kwamen we aan in Namibië. We sliepen vlak over de grens bij Ngepi Camp. Hier hadden ze overal grappige bordjes hangen en ook de douches en wc's waren gedecoreerd! Twee dagen voor dat wij aankwamen was er een krokodil op de camping gezien, maar helaas hebben wij die niet gezien. 's Avonds keken de mannen naar de Champions League finale tussen Real en Athletico Madrid. De volgende dag hadden we een bushcamp op het programma staan. We kampeerden bij een mega grote Baobab boom. In de omgeving zagen we ook nog een paar giraffes. In deze middle of nowhere was de sterrenhemel zo fantastisch mooi, dat ga je in Nederland nooit mee maken.
De volgende ochtend vertrokken we uiteraard weer vroeg, deze keer richting het Etosha National Park. Op de weg er naar toe zagen we een doodgereden Python slang met duidelijk een snack in z'n buik. Om 10 uur kwamen we aan in Etosha en kon onze game drive beginnen. We begonnen meteen goed, met leeuwen die een groep zebra's en gnoe's in de gaten hielden. Vervolgens zagen we nog drinkende giraffes, jakhalzen en verschillende antilopen. Na de lunch reden naar een open vlakte, wat een opgedroogd meer was. Enorm groot en vooral heel erg droog! Vlak daarna zagen we onze eerste zwarte neushoorn! In Zimbabwe hadden we al een witte neushoorn gezien, maar de zwarte is nog zeldzamer! We kampeerden in het park, waar de camping naast een waterbron is aangelegd. In de avond zagen we een kudde olifanten langskomen en neushoorns. Niet 1, niet 2, niet 3, maar maarliefst 7 neushoorns, tegelijkertijd! Heel bijzonder, vooral bij zo'n uitstervend dier. In de volgende morgen zagen we weer een verzameling olifanten, zebra's en andere dieren waarna onze 24-uurs verblijf in hert park er alweer op zat.
Aan het einde van de middag arriveerden we bij het Cheeta Park, waar ze gevangen cheeta's opvangen die door boeren anders zouden worden afgeschoten om het vee te beschermen. We mochten bij het voeren aanwezig zijn en de volgende morgen maakten we ook nog kennis met de 'tamme' cheeta's die vanaf jongs af aan zijn opgevoed door de mensen en zich gedragen als huiskatten. Tot ze een keer een hand van iemand afbijten natuurlijk.....
We reden door de prachtige woestenij van Namibië. Dorre vlakten met halfdood en witgeel gras en hier en daar een verloren struikje. In de verte zagen we de Brandenbergen en uiteindelijk kwamen we aan bij Spitskoppe. Onze bushcamp was onderaan een enorme kale, rode berg. We kwamen aan om een uur of drie. De helft ging wandelen, maar wij besloten te wachten tot het koeler was. Om 5 uur klom Frank de berg op en een uurtje later was hij weer terug. Joanne, een Australische reisgenoot kon op een te steile afdaling niet meer terug of vooruit, dus besloot zich de laatste 4 meter naar beneden te laten glijden (ze kon ook niet meer anders). Frank en Joe waren eerder terug gekomen en stonden nu onderaan om haar op te vangen en konden nog net ervoor zorgen dat ze niet in een diepe kloof gleed. Ze kwam er met wat schaafwonden vanaf! Gelukkig maar! Ondertussen hoorden we dat er in Ecuador, Zuid-Amerika een vergelijkbare truck als de onze is verongelukt bij een frontale botsing, met 2 dode crewleden, 5 dode en 13 gewonde passagiers als gevolg. Zo kan het ook gaan... Gelukkig hebben wij nog geen rare dingen meegemaakt op de weg en hebben wij Mick, 'the Tricky Trucky' als chauffeur!
's Avonds deden we een nieuwe truckquiz. Frank werd opnieuw tweede, mijn groepje ergens in t midden. Maar hoe moet ik al die vragen nou weten, t was in t Engels hè.. Language barrier! Daarna besloten we zonder regenhoes over onze tent te gaan slapen, zodat we alleen een gaas over ons heen hadden. We konden nu de sterrenhemel zien en onder de vallende sterren vielen we slaap.
Op weg naar Swakopmund zagen we in de verte een soort mistwolk opdoemen en werd het ineens koud. De koude zeelucht botst met de hete woestijnlucht waardoor mist onstaat. Het werd al snel bewolkt en koud, heel koud... Een graad of 20... Brrr... Iedereen de truien aan en op naar Cape Cross, waar we een enorme zeehondenkolonie bezochten. Duizenden zeehonden en een ondragelijke stank. Tegen de stank hadden Rachel, Amy en ik zakdoekjes in onze neus gestopt, daardoor was het iets beter uit te houden.. Er waren enorm veel jonge zeehondjes en reusachtige golven, die af en toe een hele zooi zeehonden de zee in sleurden. Onwijs mooi om te zien! Na een half uur in de stank vertrokken we weer en halverwege de middag kwamen we aan in Swakopmund.
Een bed! En een matras! En een warme douche! Voor drie nachten! Toen we aankwamen bij onze 'camping', bleek onze 'camping' een lodge te zijn! De dames vlogen meteen de eerste de beste kamer in, een slaapzaal met stapelbedden voor 12 personen. De mannen, Robina en ik liepen rustig naar de tweede kamer. 10 plekken voor 7 mensen, verdeeld over 2 kamers, met gewone bedden! De drie mannen kozen voor de aparte slaapkamer, waardoor wij samen met Fiaz en Robina een eigen kamer hadden, voor 7 personen. Top! Heel wat beter dan de stabelbedden kamer, en heel wat rustiger, want in onze kamer wist ik zeker dat niemand half dood en dronken binnen zou komen!
De volgende morgen was het zo ver... Vliegtuig in en springen maar. Frank zat in het 2e vliegtuig met Serena en Andy, ik zat in het derde vliegtuig met Lucy. Na een klim van een minuut of 10 zaten we op 10.000 voet. De man bij de deur schoof de deur open. Een groot gapend gat, met in de diepte de Namibische woestijn, zandduinen, Swakopmund en de zee. Langzaam schuiven we op naar het randje van de deur tot we in de deuropening zitten. Ondanks mijn tegensputteren en smeken om nog even te wachten gooit de begeleider ons zonder af te tellen de diepte in! Ik vlieg!!! Wat gaaf! Een onbeschrijfelijk gevoel. Na 30 seconden vrije val trok hij aan het koord voor de parachute. Plotseling val je niet meer en zweef je door de lucht als een vogel! Na een minuut of 5 sta je weer met beide benen op de grond. Onvergetelijke ervaring!
In de middag liepen we rond in het veel te Duitse stadje. Er wordt hier veel Duits gesproken, er staat wienerschnitzel en gebakken camembert op de kaart en je kan zelfs Spetzi krijgen. Zelfs de bouwstijl is er Duits. Gelukkig spreken er ook veel mensen Afrikaans, wat voor ons dan wel weer leuk is. Je verstaat de mensen, mits ze langzaam spreken, best aardig. 's Avonds gingen we samen lekker uit eten, terwijl de meerderheid van de groep zich uiteraard ging bezatten.
Nadat we in de ochtend genoten hadden van de smakelijke verhalen over misdragende dronken medereizigers uit de andere kamer gingen we naar de duinen voor wat ochtendgymnastiek. Niets beters dan lekker boarden op de zaterdagochtend! We moesten zo'n 10 minuten lopen voor we bovenop de duin waren. Er lag wel wat veel zand op de piste, dus we duikelden af en toe aardig in de ronte. Na een paar keer zandhappen waren we moe genoeg van het bergbeklimmen. De volgende keer koop ik een ezeltje om me omhoog te dragen! Als afsluiter gingen we nog op houten planken een buikglijding maken vanaf de zandduin. Het gaat ongelofelijk hard, we haalden snelheden van 73 en 74 km/uur en bij het afremmen zat je compleet onder het zand. Na het laydown boarden mochten we nog eenkeermet de snowboards naar beneden, waarbij Frank en ik kozen om via het schansje te gaan. Knal en boem... We bleven allebei niet staan, maar het was wel super cool! Ook maakte ik nog wat salto's in het zand, wat me een zachte landing en een mooie foto opleverde! Na een lekkere lunch, compleet met koude drankjes en KAAS zat onze boardsessie er weer op. Om 14:00 waren we weer terug, met zand in onze haren, oren, neusgaten en in ons ondergoed. Gelukkig hadden we een douche met heerlijk warm water! De volgende ochtend verruilden we de luxe van onze (bijna) privé kamer voor Woxy, onze gele truck, op weg naar een nieuwe serie campings!
We vertrokken richting het zuiden voor een volle truckdag naar onze eerste camping, waar we aan het einde van de middag aankwamen. We besloten opnieuw zonder regenhoes te slapen, maar deze keer bevroren we, zelfs in onze slaapzakken. De volgende ochtend stond een zonsopgang op het programma, dus de wekker ging alweer om 4:50. We vertokken om half 6 en een uurtje later stonden we bovenop de bekende Dune 45, een enorme zandduin waar blijkbaar alle toeristen de zonsopgang bekijken. Het was steenkoud in de woestijn, maar toch besloten we om op blote voeten door het zand de duin te beklimmen. De zonsopgang was prachtig en het was de bevroren voeten zeker waard!
De tweede camping was na een volle dag rijden bovenop de Nauta dam. Met uitzicht op het meer kookten wij spaghetti, terwijl Frank en Mahir als 'Continental Europe' voor 7e keer de Engelsen dik inmaakten met voetbal.
De Fish River Canyon was de volgende highlight van Namibië. Het wordt vergeleken met de Amerikaanse Grand Canyon, alleen dan in een iets kleiner formaat. Uiteraard is er in onze groep met ervaren reizigers altijd wel iemand die er is geweest en de vergelijking schijnt aardig te kloppen. Hoeven we daar ook niet meer heen! Het is een enorme vallei, met rechte afgronden en in de verre diepte een klein riviertje die zich tussen de kliffen door wurmt. Als mens ben je zo ontzettend klein bij al die enorme rotsen en diepe afgronden. Nadat we opnieuw voor Zuid-Afrikanen waren aangezien door Nederlanders omdat we Nederlands en Engels door elkaar gebruiken, sprongen we voor de allerlaatste onze grote gele Woxy in! Mick de Tricky Trucky mag Woxy door Zuid-Afrikaanse wetgeving niet meenemen naar Kaapstad en dus eindigt de trip voor de truck in Namibië. Dwars door het prachtige Ai-Ais national park reden we naar onze allerlaatste camping. Op 10 km van het plaatsje Noordoewer (de grensovergang met Zuid-Afrika) camperen we de laatste 2 nachten langs Orange River. Uiteraard is die rivier vernoemd naar een vroege voorganger van koning Willem Alexander en ligt Noordoewer op de noordoever van die rivier. Handig dat Afrikaans!
Op 24 mei kwamen we aan in Namibië. We sliepen vlak over de grens bij Ngepi Camp. Hier hadden ze overal grappige bordjes hangen en ook de douches en wc's waren gedecoreerd! Twee dagen voor dat wij aankwamen was er een krokodil op de camping gezien, maar helaas hebben wij die niet gezien. 's Avonds keken de mannen naar de Champions League finale tussen Real en Athletico Madrid. De volgende dag hadden we een bushcamp op het programma staan. We kampeerden bij een mega grote Baobab boom. In de omgeving zagen we ook nog een paar giraffes. In deze middle of nowhere was de sterrenhemel zo fantastisch mooi, dat ga je in Nederland nooit mee maken.
De volgende ochtend vertrokken we uiteraard weer vroeg, deze keer richting het Etosha National Park. Op de weg er naar toe zagen we een doodgereden Python slang met duidelijk een snack in z'n buik. Om 10 uur kwamen we aan in Etosha en kon onze game drive beginnen. We begonnen meteen goed, met leeuwen die een groep zebra's en gnoe's in de gaten hielden. Vervolgens zagen we nog drinkende giraffes, jakhalzen en verschillende antilopen. Na de lunch reden naar een open vlakte, wat een opgedroogd meer was. Enorm groot en vooral heel erg droog! Vlak daarna zagen we onze eerste zwarte neushoorn! In Zimbabwe hadden we al een witte neushoorn gezien, maar de zwarte is nog zeldzamer! We kampeerden in het park, waar de camping naast een waterbron is aangelegd. In de avond zagen we een kudde olifanten langskomen en neushoorns. Niet 1, niet 2, niet 3, maar maarliefst 7 neushoorns, tegelijkertijd! Heel bijzonder, vooral bij zo'n uitstervend dier. In de volgende morgen zagen we weer een verzameling olifanten, zebra's en andere dieren waarna onze 24-uurs verblijf in hert park er alweer op zat.
Aan het einde van de middag arriveerden we bij het Cheeta Park, waar ze gevangen cheeta's opvangen die door boeren anders zouden worden afgeschoten om het vee te beschermen. We mochten bij het voeren aanwezig zijn en de volgende morgen maakten we ook nog kennis met de 'tamme' cheeta's die vanaf jongs af aan zijn opgevoed door de mensen en zich gedragen als huiskatten. Tot ze een keer een hand van iemand afbijten natuurlijk.....
We reden door de prachtige woestenij van Namibië. Dorre vlakten met halfdood en witgeel gras en hier en daar een verloren struikje. In de verte zagen we de Brandenbergen en uiteindelijk kwamen we aan bij Spitskoppe. Onze bushcamp was onderaan een enorme kale, rode berg. We kwamen aan om een uur of drie. De helft ging wandelen, maar wij besloten te wachten tot het koeler was. Om 5 uur klom Frank de berg op en een uurtje later was hij weer terug. Joanne, een Australische reisgenoot kon op een te steile afdaling niet meer terug of vooruit, dus besloot zich de laatste 4 meter naar beneden te laten glijden (ze kon ook niet meer anders). Frank en Joe waren eerder terug gekomen en stonden nu onderaan om haar op te vangen en konden nog net ervoor zorgen dat ze niet in een diepe kloof gleed. Ze kwam er met wat schaafwonden vanaf! Gelukkig maar! Ondertussen hoorden we dat er in Ecuador, Zuid-Amerika een vergelijkbare truck als de onze is verongelukt bij een frontale botsing, met 2 dode crewleden, 5 dode en 13 gewonde passagiers als gevolg. Zo kan het ook gaan... Gelukkig hebben wij nog geen rare dingen meegemaakt op de weg en hebben wij Mick, 'the Tricky Trucky' als chauffeur!
's Avonds deden we een nieuwe truckquiz. Frank werd opnieuw tweede, mijn groepje ergens in t midden. Maar hoe moet ik al die vragen nou weten, t was in t Engels hè.. Language barrier! Daarna besloten we zonder regenhoes over onze tent te gaan slapen, zodat we alleen een gaas over ons heen hadden. We konden nu de sterrenhemel zien en onder de vallende sterren vielen we slaap.
Op weg naar Swakopmund zagen we in de verte een soort mistwolk opdoemen en werd het ineens koud. De koude zeelucht botst met de hete woestijnlucht waardoor mist onstaat. Het werd al snel bewolkt en koud, heel koud... Een graad of 20... Brrr... Iedereen de truien aan en op naar Cape Cross, waar we een enorme zeehondenkolonie bezochten. Duizenden zeehonden en een ondragelijke stank. Tegen de stank hadden Rachel, Amy en ik zakdoekjes in onze neus gestopt, daardoor was het iets beter uit te houden.. Er waren enorm veel jonge zeehondjes en reusachtige golven, die af en toe een hele zooi zeehonden de zee in sleurden. Onwijs mooi om te zien! Na een half uur in de stank vertrokken we weer en halverwege de middag kwamen we aan in Swakopmund.
Een bed! En een matras! En een warme douche! Voor drie nachten! Toen we aankwamen bij onze 'camping', bleek onze 'camping' een lodge te zijn! De dames vlogen meteen de eerste de beste kamer in, een slaapzaal met stapelbedden voor 12 personen. De mannen, Robina en ik liepen rustig naar de tweede kamer. 10 plekken voor 7 mensen, verdeeld over 2 kamers, met gewone bedden! De drie mannen kozen voor de aparte slaapkamer, waardoor wij samen met Fiaz en Robina een eigen kamer hadden, voor 7 personen. Top! Heel wat beter dan de stabelbedden kamer, en heel wat rustiger, want in onze kamer wist ik zeker dat niemand half dood en dronken binnen zou komen!
De volgende morgen was het zo ver... Vliegtuig in en springen maar. Frank zat in het 2e vliegtuig met Serena en Andy, ik zat in het derde vliegtuig met Lucy. Na een klim van een minuut of 10 zaten we op 10.000 voet. De man bij de deur schoof de deur open. Een groot gapend gat, met in de diepte de Namibische woestijn, zandduinen, Swakopmund en de zee. Langzaam schuiven we op naar het randje van de deur tot we in de deuropening zitten. Ondanks mijn tegensputteren en smeken om nog even te wachten gooit de begeleider ons zonder af te tellen de diepte in! Ik vlieg!!! Wat gaaf! Een onbeschrijfelijk gevoel. Na 30 seconden vrije val trok hij aan het koord voor de parachute. Plotseling val je niet meer en zweef je door de lucht als een vogel! Na een minuut of 5 sta je weer met beide benen op de grond. Onvergetelijke ervaring!
In de middag liepen we rond in het veel te Duitse stadje. Er wordt hier veel Duits gesproken, er staat wienerschnitzel en gebakken camembert op de kaart en je kan zelfs Spetzi krijgen. Zelfs de bouwstijl is er Duits. Gelukkig spreken er ook veel mensen Afrikaans, wat voor ons dan wel weer leuk is. Je verstaat de mensen, mits ze langzaam spreken, best aardig. 's Avonds gingen we samen lekker uit eten, terwijl de meerderheid van de groep zich uiteraard ging bezatten.
Nadat we in de ochtend genoten hadden van de smakelijke verhalen over misdragende dronken medereizigers uit de andere kamer gingen we naar de duinen voor wat ochtendgymnastiek. Niets beters dan lekker boarden op de zaterdagochtend! We moesten zo'n 10 minuten lopen voor we bovenop de duin waren. Er lag wel wat veel zand op de piste, dus we duikelden af en toe aardig in de ronte. Na een paar keer zandhappen waren we moe genoeg van het bergbeklimmen. De volgende keer koop ik een ezeltje om me omhoog te dragen! Als afsluiter gingen we nog op houten planken een buikglijding maken vanaf de zandduin. Het gaat ongelofelijk hard, we haalden snelheden van 73 en 74 km/uur en bij het afremmen zat je compleet onder het zand. Na het laydown boarden mochten we nog eenkeermet de snowboards naar beneden, waarbij Frank en ik kozen om via het schansje te gaan. Knal en boem... We bleven allebei niet staan, maar het was wel super cool! Ook maakte ik nog wat salto's in het zand, wat me een zachte landing en een mooie foto opleverde! Na een lekkere lunch, compleet met koude drankjes en KAAS zat onze boardsessie er weer op. Om 14:00 waren we weer terug, met zand in onze haren, oren, neusgaten en in ons ondergoed. Gelukkig hadden we een douche met heerlijk warm water! De volgende ochtend verruilden we de luxe van onze (bijna) privé kamer voor Woxy, onze gele truck, op weg naar een nieuwe serie campings!
We vertrokken richting het zuiden voor een volle truckdag naar onze eerste camping, waar we aan het einde van de middag aankwamen. We besloten opnieuw zonder regenhoes te slapen, maar deze keer bevroren we, zelfs in onze slaapzakken. De volgende ochtend stond een zonsopgang op het programma, dus de wekker ging alweer om 4:50. We vertokken om half 6 en een uurtje later stonden we bovenop de bekende Dune 45, een enorme zandduin waar blijkbaar alle toeristen de zonsopgang bekijken. Het was steenkoud in de woestijn, maar toch besloten we om op blote voeten door het zand de duin te beklimmen. De zonsopgang was prachtig en het was de bevroren voeten zeker waard!
De tweede camping was na een volle dag rijden bovenop de Nauta dam. Met uitzicht op het meer kookten wij spaghetti, terwijl Frank en Mahir als 'Continental Europe' voor 7e keer de Engelsen dik inmaakten met voetbal.
De Fish River Canyon was de volgende highlight van Namibië. Het wordt vergeleken met de Amerikaanse Grand Canyon, alleen dan in een iets kleiner formaat. Uiteraard is er in onze groep met ervaren reizigers altijd wel iemand die er is geweest en de vergelijking schijnt aardig te kloppen. Hoeven we daar ook niet meer heen! Het is een enorme vallei, met rechte afgronden en in de verre diepte een klein riviertje die zich tussen de kliffen door wurmt. Als mens ben je zo ontzettend klein bij al die enorme rotsen en diepe afgronden. Nadat we opnieuw voor Zuid-Afrikanen waren aangezien door Nederlanders omdat we Nederlands en Engels door elkaar gebruiken, sprongen we voor de allerlaatste onze grote gele Woxy in! Mick de Tricky Trucky mag Woxy door Zuid-Afrikaanse wetgeving niet meenemen naar Kaapstad en dus eindigt de trip voor de truck in Namibië. Dwars door het prachtige Ai-Ais national park reden we naar onze allerlaatste camping. Op 10 km van het plaatsje Noordoewer (de grensovergang met Zuid-Afrika) camperen we de laatste 2 nachten langs Orange River. Uiteraard is die rivier vernoemd naar een vroege voorganger van koning Willem Alexander en ligt Noordoewer op de noordoever van die rivier. Handig dat Afrikaans!
Erg genoten van jullie reisverhalen en wat een prachtige foto's!
Lijkt me een onvergetelijke ervaring.
Welkom in Geldermalsen, wordt afkicken ;)
groetjes
Gerrie